#004 "Jesteśmy okrutni"

Obudził mnie cichy szept dochodzący z kuchni Reusów, spojrzałam na ekran telefonu 3:56, ciemnowłosa spała na kanapie w salonie. Postanowiłam przysłuchać się tej rozmowie, jak to mówią ciekawość- pierwszy stopień do piekła. Zaczęli podnosić na siebie głosy, teraz już wiem,jeden z rozmówców to blondyn, który zadomowił się i nie chce się wynieść z myśli swojej siostry.
-Ucisz się. -warknął młody syn Reusów. -Obudzisz je i dopiero będzie. -jego poważny głos rozchodził się w moich uszach. Już je obudziłeś gamoniu i teraz ta bardziej dociekliwa cię podsłuchuje, ha!
-Nie ważne, ale należało mu się, z nami nie ma żartów. -odezwał się drugi głos, chwila chwila, chyba wiem kto to jest, Alan? A co ty tutaj...?
-Wiem przecież, nikt nie widział jak skręciliście mu kark? Mam nadzieje ze żadnych obserwatorów nie było lub skończyli jak nasz kochany Max, teraz zapamięta, że przekręty tutaj to zły pomyśl. -znowu ten głęboki głos, chyba zaczynam się domyślać co widzi w nim Elena. Tylko czy oni zabili człowieka? O czym oni do cholery gadają?
-Oczywiście szefie, nikt nic nie wie i się nie dowie. -Coś spadło ze stołu na którym rodzina jadła najczęściej posiłki. -Cholera! -wrzasnął ciemnowłosy fan motoryzacji. -Kurwa, jeszcze się skaleczyłem. -był podminowany.
Cichutko zachichotałam, zawsze gdy się złościł jego głos był dla mnie komiczny. Teraz wiedziałam, że wiedzą o tym że nie śpię. Przekręciłam się na drugi bok by stłumić swój chichot, ale chyba nie wyszło. Na moim ciele poczułam przyjemny dotyk, zadrżałam. Męskie ręce objęły moja talię i przytuliły mocno do umięśnionego ciała, woń mocnych męskich perfum uderzyła w moje nozdrza.
-Śpij Al. -wyszeptał, ten męski głos, ach. -Kurwa mała, czemu musisz być taka ponętna? -głos Marco był co raz to bardziej podminowany.
-Eh, może dlatego, że Al jest niczego sobie kobietą. Och, wiem że masz na mnie ochotę draniu.- -skarciłam go w myślach. Uśmiechnęłam się mimowolnie.
-Alan, idź już do domu. Pa bro. -pożegnał go jasnowłosy. Uf, chyba nie zauważył moich uniesionych kącików ust.
Drzwi wyjściowe zamknęły się, a moja przyjaciółka przekręciła się. Nie wiem czy spała.
-El, idź spać, jest późno. -fuknął do swojej zakochanej po uszy siostry.
-Mhm. -zmieszała się. -Czemu masz na kolanach A? -stała się tak bardzo dociekliwa. Co cie to obchodzi głupia dziewczyno lekkich obyczajów?
-Chyba miała koszmar, zresztą nadal śpi. -mówił stłumionym głosem. -Ty też spij.- powiedział do El z uczuciem. -A Alison wezmę do siebie, ciśniecie się tylko na tej kanapie. -ucałował ja w czoło po czym wstał ze mną wtuloną w jego ciało. Był taki ciepły i słodki, ale to chyba tylko chwilowe. Zawsze był zimny i nieczuły.
Po krótkiej drodze do pokoju jasnowłosego zostałam lekko położona na aksamitną pościel pachnącą tymi samymi perfumami co mój "bohater", który wyrwał mnie ze szpon "koszmaru".
Przymrużyłam oczy, zasłonił okno w swoim pokoju po czym ściągnął koszulkę, klamra od paska zadźwięczała, a czarne spodnie zsunęły się i opadły na podłogę. Teraz widziałam jego całe ciało, bardzo umięśnione ciało. Położył się obok mnie, przykrył delikatnie kołdrą. Moje powieki stały się ciężkie i usnęłam.

Środa, 16 Lipca. Dortmund.
Obudził mnie Marco, który kręcił się i miotał po łóżku. Boże, co on ma jakieś schizy? Rozczochrałam jego gęsta czuprynę, tak aby się obudził.
-Ooo, a kogo ja mam dzisiaj w łóżku? -poruszył brwiami, by zaraz potem położyć dłonie na twarzy. -No co ty, o takiej godzinie mnie budzisz? Nie wyspałem się mała, -fuknął w moją stronę.
- Biedaku, wystarczy ci tego spania. -uśmiechnęłam się zwycięsko. Ha! Teraz już nie pośpisz! Śmiałam się w myślach.
-Spania może i tak...ale, no chodź, chodź ze mną do łóżka. -powiedział melodyjnie. Czemu przychodziło mu to tak łatwo? Myśli, że jestem taka łatwa? O nie. -Ja będę w tobie a ty będziesz we mnie. -w jego oczach zalśniło.
-Ty chyba jeszcze śpisz. -uderzyłam go poduszką, co wyraźnie go podkurwiło.
-Nie pozwalaj sobie rozumiesz?! -krzyknął w moją stronę. -Jeśli będe miał ochotę zrobię z tobą co ze chce, rozumiesz kurwa Al? -trochę ochłoną. Boże, co za facet.
-Chyba śnisz, Reus. -skarciłam go. -Twój bulwers mnie nie rusza. -uśmiechnęłam się szelmowsko.
Nadal był wściekły, usiadł na łóżko tak jak ja, a później przyciągnął do siebie.
-Nigdy nie bądź taka pewna siebie, oj zmieniłaś się mała. -był tak bardzo chamski.
-Każdy się zmienia, ja chociaż nie zmieniłam się w taką zimną kurwę jak ty. -poczułam nagły przypływ adrenaliny.
-Tak? I co jeszcze? -przycisnął mnie do siebie. -A co by było gdyby nasza porządnicka A nagle zaginęła? -zaśmiał się.
-I co jeszcze? Kogo ty człowieku oszukujesz? Nie umiesz kochać i nigdy się nie nauczysz! -wrzasnęłam. -Myślisz, że udając takiego "kochanego" zmienisz siebie? Nie. Marco kurwa, zawsze taki byłeś. Podły kutas. -gotowało się we mnie. Och, mam zaginąć tak? Interesujące. Nie boję się. -czułam jak bardzo jestem teraz pewna tego co mówię. Marco stał się teraz jeszcze gorszy niż był parę lat temu, chociaż może nie, odrzucał zaloty wszystkich dziewczyn, nawet tych najbardziej popularnych. Pamiętam jak kiedyś, siedział z dziewczyną na murku i rozmawiał, wydawało się, iż czuł coś do niej, tak jak ona do niego zresztą. Kiedy ona chciała go pocałować, tak po prostu na odchodne on odsunął się... i wybuchł. Tak po prostu, stwierdził, że jakaś łatwa mu nie potrzebna, pamiętam że później Marco drwił z niej, aż dziewczyna przestałą chodzić do szkoły.
-Zamknij sie Kästner. -uderzył desperacko w ściane. -Idę na trening. -burknął w moją stronę po czym wyszedł.

******
Przepraszam! Przepraszam, że rozdział jest dopiero teraz ale nic nie mogłam napisać, brak czasu. Ugh. No ale oddaje w wasze rączki, czwarty rozdział, mam nadzieje ze sie komuś spodoba.
Jutro poprawie błędy jeśli takowe są.
Do następnego!
A.

 CZYTASZ? ZOSTAW KOMENTARZ!