#005 "Aria zawsze lubiła odgrywać scenki z powieści."

20 lipca, Dortmund.
Jak zawsze w niedziele spałam, aby odespać sobotnią i piątkową imprezę. W kieszonce spodni poczułam znaną mi wibrację, numer, który dobijał się do mnie wydawał się absolutnie nie znany.
-Dzień dobra, komenda Policji. -przedstawił męski głos.
-Tak? -nie mogłam nic innego wydusić z moich ust.
-Mówi pani z Martinem Klose. Prowadzę sprawę zaginięcia Arii Ziegler. -jego stanowczość w głosie mnie przerażała.
-Jakim... jakim zaginięciu?! -o czym on do cholery mówi? Jestem zdruzgotana. Moje oczy zaczęły napełniać się rzewnymi łzami.
-Na jakim świecie pani żyje? -nagle stał się arogancki. -To podobnież pani przyjaciółka. -mówił dalej.
-Tak, to moja przyjaciółka. Co się stało? -mój głos był co raz cichszy, szeptałam.
-Od poniedziałku nie zjawiła się w domu, jej rodzina zgłosiła zaginięcie. Prosimy panią o wstawienie się na komendę w celu złożenia zeznać z owego poniedziałku. W tej chwili przesłuchiwana jest panna Kästner. Do zobaczenia. -rzucił szarmancko policjant po czym się rozłączył.
Co się tu do kurwa dzieje? Czemu nikt nic nie mówi, nie powiadamia? Nie rozumiem, też zachowania mojej głupio-mądrej przyjaciółeczki-Ali. Nie odzywa się do mnie, a do tego lepi do mojego Marco. Dobrze że wczorajszej nocy był Goetzei odganiał ich od sibie, nie wiem czym by się to skończyło.
Kończąc moje zamyślenia i ocierając łzy wstałam z łóżka i powolnym krokiem wyszłam ze swojego królestwa. Kierowałam się po schodach na parter, a później do kuchni gdzie kucharzył Marco.
-Musze wyjść. -skierowałam słowa w jego stronę, o ja pierdolę! On stoi w samych bokserkach. -Co robisz? -patrzyłam na niego od góry do dołu napajając się widokiem prawie to nagiego brata.
-Idź do ściany, jebnij w nią głową i pomyśl. -warknął w moją stronę. -Robię jajecznice. -nie spojrzał nawet na mnie, nadal kroił cebulę. To przez nią, bo co ma większe cycki? Gruba jest i tyle!
-Kochany braciszek. -warknęłam w jego stronę. Kocham Cię sukinsynu.  -Wychodzę. -Podeszłam do lodówki, po czym wyjęłam z niej sok pomarańczowy i zaczęłam zachwycać się jego intensywnym smakiem.
-Gdzie? -był zimny w stosunku do mnie.
-A co, mam się tłumaczyć? -rozśmieszyło mnie jego zachowanie.
-Zresztą, chuj mnie to. -był widocznie zamyślony. -Wróć do 22. -Aha? A ile ja mam lat, znalazł się kochający brat.
-A więc wrócę, po północy. -robiłam mu na przekór.
-Widzę cię o 22 w domu. -odszedł od patelni. -Do widzenia. -wcisnął mi w ręce moje buty.
-Wyganiasz mnie? -zdziwiłam się.
-Ujął by m to inaczej, wypierdalaj mała nie mam humoru na twoje zabawy. -fuknął.
-Oh, boże. Ty i te twoje męskie, przerośnięte ego. -cmoknęłam go w policzek.
-El, już cię nie ma. -wskazał palcem na drzwi frontowe.

20 lipca, Nieokreślona lokalizacja.
Kolejny dzień w tym domu, nie to że jest brzydki czy coś, ale niech ten psychol mnie wypuści! -krzyczałam w myślach.
Jedynym pocieszeniem jest to że, nie obciął mi włosów, palców, i w ogóle. Nie zrobił mi krzywdy, to jedyny pozytywny fakt w tej całej chorej aferze. Cieszę się że, od paru godzin nie ma go. W prawdzie nie przetrzymuje mnie tu związanej, zamyka tylko drzwi wyjściowe, a klamki od balkonów i okien są po wyciągane, aby uniemożliwić mi ucieczkę.
Drzwi delikatnie uchyliły się.
-Witam. -krzyknął zamykając drzwi.
-Cześć. -co innego mi pozostało? Chyba nic. Mam nadzieję, że policja mnie już szuka. -Gdzie byłeś? -w prawdzie był on miłym człowiekiem, może trochę nienormalnym.
-Byłem w pracy. -mówił wykładając zakupy.
-Kiedy mnie wypuścisz? -te pytanie wciąż było w moich myślach.
-Nigdy, będziesz moja już na zawsze. -jego głos był pewny tego co mówi.
-Znajdą mnie, a ty pójdziesz do pierdla. -czekałam na ten dzień z utęsknieniem.
-Nie, a ty. -złapał mnie za nadgarstek. -Masz być grzeczniutka skarbie.
-Nigdy. -wyszeptałam i zamknęłam się w łazience, tutaj czułam się bezpieczna.
-Aria, moja kochana Aria. Jak możesz być tak bardzo naiwna? -przeszły mnie dreszcze.
-Nadzieja, matką głupich. -krzyczałam żeby słyszał dokładnie moje słowa. -A ty jesteś beznadziejny.
-Licz się z tym co mówisz, chyba nie chcesz żeby stałą ci się krzywda. -zakpił ze mnie.
-Nie chce, więc mnie wypuść stąd a nikt nie dowie się o tym że mnie tu przetrzymujesz. -próbowałam negocjacji.
-Nic z tego, kocham cię skarbie. -coś spadło na podłogę.
-Co się stało? -może właśnie idzie z siekierą mnie zarąbać, przestraszyłam się. Ugh, przygryź ten swój długi jeżyk i bądź cicho,
-Nic, nie martw się. To tylko szklanka się stłukła. -uspokajał mnie chociaż ja byłam w innym pomieszczeniu. -Wyjdź z łazienki, na pewno jesteś głodna. -nalegał.
-Dobrze. -sprawiał że robiłam się co do jego osoby bardzo potulna.
-Nie bój się mnie, Aria. -uśmiechnął się gdy wyszłam z łazienki. -Nie zrobię ci żadnej krzywdy. -zapewniał. -Czuj się bezpieczna w moim towarzystwie.
-Jak mogę czuć się bezpiecznie, gdy jestem uwieziona w tym domu?! -wybuchłam. Aria, co ty do cholery robisz?!
-Spokojnie, kiedyś zrozumiesz dlaczego to robię. -spojrzał na mnie znaczo po czym zabrał się za robienie kolacji.
*****
No, więc tyle, jest kolejny rozdział którego nie mogłam skleić. Nic ciekawego no ale, następny będzie mega długi i bardziej udany. A to, nie wiem co to jest wgl. No to chyba tyle. W końcu na jaw wyszło to, iż Aria zaginęła. To co będzie dalej będzie moją wielką tajemnicą.
PS. Elena w następnym rozdziale będzie bardzo zalotną dziewczynką w stosunku do braciszka, co nie spodoba się jasnowłosej przyjaciółce. 
Całuje,
A.